"Sekta egoistów" jest to kolejna książka Éric'a Emmanuela Schmitta, którą Wam przedstawiam. Pewnie sobie myślicie: "co ona ma z tym Schmittem?", a no mam, sama nie wiem co, ale po prostu kocham jego twórczość i nic na to nie poradzę. A jednak z tą książką jest troszeczkę inaczej, a jak o tym później...Historia z jaką tym razem zaznajamia nas Schmitt przedstawia losy Gerarda, którego życie odmienia się z chwilą gdy natrafia na wzmiankę o Gaspardzie Languenhaercie - tajemniczym założycielu "sekty egoistów". Postanawia dowiedzieć się więcej na jego temat, co nie jest wcale takie proste, jednakże na drodze jego poszukiwań pojawia się "cichy pomocnik". Tak naprawdę dzięki niemu, jego wskazówkom, poznajemy losy tego niezwykłego filozofa. Pewnie zastanawiasz się dlaczego on był taki interesujący? Już wyjaśniam.
Gaspard Languenhaert był to filozof głoszący niecodzienne poglądy jakoby to on był stworzycielem wszystkiego, tzw. pępkiem świata. Jednakże wraz z rozwojem całej historii, okazuje się, że ta z pozoru "samowystarczalna istota" nie jest taka niezależna. Schmitt w swej książce w bardzo piękny sposób przedstawił jak kruchy staje się człowiek w relacji z drugim człowiekiem, gdy w grę wchodzą tak silne uczucia jak miłość. I wtedy nie ważne stają się głoszone przez nas poglądy, bo jak to twierdził Blaise Pascal: "Serce ma swoje racje, których rozum nie zna". I bez względu na to jakim chojrakiem było się wcześniej, jak strzała amora trafi to nie ma przeproś.
Przedstawiam Wam tylko część całej historii, która najbardziej utkwiła mi w pamięci, jeśli chcecie poznać całość zapraszam do lektury. Chociaż jeśli mam być szczerza to polecam ją najmniej ze wszystkich książek Schmitta, ponieważ w przeciwieństwie do pozostałych nie skradła mojego serca. Nie mniej jednak niesie ona ze sobą wspaniałą lekcję tego, że "żaden człowiek nie jest samotną wyspą; każdy stanowi ułamek kontynentu, część lądu", potrzebujemy ludzi w naszym życiu, tak jak oni potrzebują nas.
Pozdrawiam,
Franka
