Dorota Terakowska to niekonwencjonalna pisarka, a "Poczwarka" to zdecydowanie niekonwencjonalny utwór. Składa się ona z 322 stron, podzielonych na rozdziały wzorowane motywem biblijnego stworzenia. Muszę przyznać, że całość wyszła znakomicie. Przede wszystkim podoba mi się fakt, że biblijny motyw stworzenia był inspiracją dla autorki, a nie polegało to na jego suchym odwzorowaniu. Pierwszy raz spotkałam się z czymś takim i szczerze wielki plus dla Terakowskiej za pomysł na przekazanie tej historii. To tyle z takich "technicznych" rzeczy, teraz część merytoryczna.
Tytułową "poczwarką" jest Marysia – Myszka, dziewczynka z zespołem downa, która miała być idealnym dzieckiem idealnej pary. Przez swoją chorobę dziewczynka początkowo stała się dla swoich rodziców dzieckiem gorszej kategorii, ale czy tak było naprawdę? Myszka miała upośledzony umysł, ale nie serce. Jej serce potrafiło kochać za wszystko, a jednocześnie za nic. To taka piękna bezinteresowna miłość, której my "normalni" ludzie powinniśmy się uczyć. Historia Myszki uświadomiła mi, że czym innym jest tolerowanie, a czym innym akceptacja takich osób. Częstokroć są oni alienowani przez społeczeństwo z racji swojej ułomności, innego wyglądu, a przecież jak to mówił Mały Książę: "Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu". Myślę, że wszyscy powinniśmy kierować się tym króciutkim, ale jakże prawdziwym zdaniem.
Reasumując, zachęcam wszystkich do przeczytania tej książki, bo nie sztuką jest dostrzec piękno w motylu, ale dostrzec je ukryte pod "skorupą" poczwarki. A tego właśnie uczy ta książka, a ponadto zabiera czytelnika w bardzo osobistą podróż podczas której tolerancja zmienia się w akceptacje. Mnie zabrała, jednocześnie kradnąc moje serce. A czy Ty pozwolisz, żeby skradła Twoje?
Pozdrawiam,
Franka
